Στην αρχαία Ρώμη στις 14 Φεβρουαρίου ήταν η εορτή προς τιμήν της Ήρας (Juno) βασίλισσα των ρωμαίων θεών και των θεαινών. Την επομένη ακριβώς (στις 15) άρχιζαν τα περίφημα «Λουπερκάλια». Κατά τη διάρκεια της 14ης Φεβρουάριου τα κορίτσια συνήθιζαν να βάζουν σε ένα πήλινο μπολ χαρτάκια με το όνομά τους και τα αγόρια πήγαιναν και τράβαγαν από ένα. Όποιο κορίτσι τους τύχαινε ήταν η σύντροφός τους για όλη τη διάρκεια του εορτασμού των Λουπερκαλίων που διαρκούσε μια βδομάδα, αλλά συνηθιζόταν να ήταν και σύντροφοι για όλο τον επόμενο χρόνο. Πολλές φορές τα παιδιά ερωτευόντουσαν και μεγαλώνοντας κατέληγαν σε γάμο.
Συχνά υπήρχε και το φαινόμενο να κολλάνε τα χαρτάκια ή να τα ράβουνε στο μανίκι του χιτώνα τους σαν ένδειξη ότι αυτή ήταν η σύντροφός του και για να δείξουν την αγάπη τους.. Τα χαρτάκια ήταν και ο πρόγονος των καρτών της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου.
Την εποχή που αυτοκράτορας στην Ρώμη ήταν ο Κλαύδιος ο 2ος, επονομαζόμενος και Κλαύδιος ο αιμοβόρος υπήρχαν προβλήματα στρατολόγησης ανδρών για το στρατό του. Ο ίδιος πίστευε ότι για την άρνηση των αντρών να καταταγούν στα στρατεύματά του έφταιγε το ότι δεν ήθελαν να εγκαταλείψουν τις αγαπημένες τους και γι’ αυτό κατήργησε με αυτοκρατορικό διάταγμα κάθε αρραβώνα και γάμο σε όλη την επικράτεια της Ρώμης.
Εκείνη την εποχή ο άγιος Βαλεντίνος ήταν ένας παπάς της Ρώμης που πάντρευε κρυφά τα ζευγάρια (φανερός ή κρυφός η ιστορία δεν το διευκρινίζει, αλλά γνωρίζουμε ότι και επί εποχή Κλαυδίου διώκονταν οι χριστιανοί). Κάποια στιγμή συνελήφθη και καταδικάστηκε να θανατωθεί δια ξυλοδαρμού την 14η Φεβρουαρίου περίπου το έτος 270 μ.Χ.
Μεταγενέστερα, οι παπάδες όταν άρχισε να εγκαθιδρύεται η εκκλησία, πήραν το παγανιστικό έθιμο προς τιμή της Ήρας του άλλαξαν όνομα και το ονόμασαν η μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, επειδή το 270 μ.Χ. είχε θανατωθεί ο άγιος Βαλεντίνος. Έτσι διατηρήθηκε από την καθολική εκκλησία, γιατί στην ορθόδοξη δεν υπάρχει ο Άγιος Βαλεντίνος.
Η μέρα του Βαλεντίνου υποδηλώνει τις ευχές που αλλάζουν αυτή τη μέρα, γιατί δεν αντιστοιχεί στη γιορτή του, έγινε δημοφιλές το μεσαίωνα προς τα τέλη του 15ου αιώνα, με τις χειροποίητες και ιδιόγραφες κάρτες που έστελνε ο ένας στον άλλον ερωτευμένο. Μάλιστα, αν κάποιος φύλαγε την κάρτα που του έστελναν έδειχνε ότι ανταποκρινόταν στα αισθήματα του άλλου.
Οι κάρτες ήταν καλλιτεχνικά γραμμένες. Δεν περιείχαν μόνο γράμματα γραφής, αλλά και σύμβολα, εικόνες, το καλύτερο που μπορούσε να φτιάξει ο καθένας, διότι δήλωνε μία ψυχική καταγραφή και είχε μεγαλύτερη αξία κάτι που είχε φτιαχτεί χειροποίητο παρά να αγοραστεί κάτι έτοιμο όσα λεφτά και αν έκανε. Όμως, στις μέρες μας βιομηχανοποιηθήκαν όλα.
Στην Ελλάδα πριν μερικά χρόνια ήταν άγνωστο, αλλά για εμπορικούς λόγους μας ήρθε και αυτό.
